Ow ja, we hadden anderhalf uur vertraging in Bangkok. Vergat ik nog even te vertellen dat we de departure kaarten van Joran en mij nooit terug gekregen hadden en die heb je nodig om het land te verlaten. Op advies van Greenwood Travel zijn we 4 uur voor vertrek naar luchthaven gegaan om het te gaan regelen bij immigratie. Op het vliegveld aangekomen bleken we dus vertraging te hebben....Stonden we daar om 5 uur in de ochtend. En dat departure kaartje was geen probleem, binnen 1 minuut geregeld gewoon bij het inchecken. Enfin, na ruim 5 en half uur wachten en ruim 6 uur vliegen in Qatar aangekomen bleek onze nachtmerrie uit te komen. We hadden de aansluiting naar Frankfurt gemist! Volgende vlucht zou 's nachts pas vertrekken. We werden na heel veel gedoe naar een hotel in Doha gebracht (midden in de woestijn). Van slapen kwam bij mij niks. I.v.m. de ramadan moesten we de lunch op de kamer laten komen. Diner zou om half zeven in buffet vorm zijn. Dico en ik zijn nog wel een hapje gaan eten, maar de kids haakten af (lagen heerlijk te slapen). Om 11 's avonds (plaatselijke tijd) werden we weer op het vliegveld afgeleverd (na bijna tien uur wachten) en ongelooflijk maar waar, rond 1 uur 's nachts vertrok ons vliegtuig.
Dan denk je bij jezelf, dit was voor 1 vakantie meer dan egnoeg ellende (zeker gezien de dramatische heenreis) Maar nee, het was nog niet genoeg. Rond 7 uur liepen we met koffers (hoera, die waren er wel) naar de auto. Heerlijk, eindelijk naar huis. Maar helaas. De auto wilde geen millimeter vooruit. Hij startte wel, maar de remmen waren geblokkeerd of iets dergelijks. Alles geprobeerd maar uiteindelijk maar SOS hulpdiensten gebeld. Die regelden een sleepauto, zooo grappig. Omdat we in een parkeergarage stonden kon dat ding er helemaal niet in. Dus over naar plan B. Er kwam een ADAC auto, maar die kon niet vinden waar we waren. Dico is nog naar de beste man toegelopen, buiten de garage, maar hij wist zelf niet in welke garage we zaten (P1? P2? P3?) . Nou ja, om een lang verhaal kort te houden, na een uur hadden ze het toch gevonden en binnen een minuut had de man het opgelost. De handrem had de achterwielen geblokkeerd en die monteur reed gewoon keihard achteruit en na een harde knal (klonk niet echt goed) deed de auto weer leuk.
Dus konden we eindelijk echt naar huis. Terugweg toch nog bijna 5 uur over gedaan, maar nu zijn we eindelijk weer thuis. Home sweet home.
Ik zal van de week (als ik tijd heb, werk gaat nu voor;-)) nog even een eindevaluatie schrijven. Nu kapot moe ;-)